"Hastalık yoktur hasta vardır" demişti doktorun biri...

Hangi koşulda bu lafın muhatabı olduğumu bilemediğiniz için ne demek istendiğini de anlamamış olabilirsiniz.

O yüzden ben ne anladığımı ifade edeyim:
Herhangi bir hastalık herkeste aynı seyretmez. Adı aynı olabilir bünyenin verdiği reaksiyonlar farklı olabilir, toparlanma süreci ve nekahat de farklı olabilir, olabilir de olabilir...

Düşünüyorum da çocuk ve uyku kavramı doktorun dediği cümle ile farklı kapılardan aynı odaya açılıyor sanki...

Standart bir uyutma yöntemi yoktur, her çocuğun uyuma hikâyesi farklıdır. Mıdır? Bence "ıdır"...

VE ayrıca bir çocuğun her gün "şu kadar kolay uyur," " şu kadar zor uyur," "şu şekilde daha iyi uyur, şu şekilde mi? Aslaaaaa, " diye bir durumu bile yoktur. Bir çocuk her gün farklı bir kolaylıkta veya zorlukta uyuyarak annesinin hayatın monotonlaştığını düşünmesine engel olmayı isteyebilir, ve amacına da erebilir.

İnternet ortamında hemzaman konuştuğum bir iki insanım var... Çocuklular, yaşımız bunu gerektirdiği için belki de...Her neyse, bazen diyorlar: BEn bir benimkini uyutayım geleyim...

Kafamda kocaman bir soru işareti beliriyor:
Nasıl uyutuyor acaba?

Üzerinde çok durduğum konuları kimi zaman dile dökmeyi akıl edemem, sonradan buna ben de şaşırarak. İşte bu yüzden muhtemelen, senelerce anneme püreye bayıldığımı, tabağıma normal porsiyon değil de okkalısından koysa kendimi daha iyi hissedeceğimi söylemedim (dememekle iyi etmiş olabilirim, yağ hücreleri bir genişledi mi bir daha kolay kolay küçülmüyormuş)

Konu dağıldı..

İşte nasıl uyutuyorsun diye sormayı akıl edemiyorum ben arkadaşlarıma.

Kafamda bir gizem sisi, kendi kendime diyorum "Acaba yanına mı uzanıyor öylece, ya da hala emzirerek mi uyutuyor, ya da ayağında mı sallıyor, ya da karyolasını mı sallıyor, belki yatırıp ufaklığı "hadi bakalım uyu artık," diyor ve kapıyı çekip çıkıyor....Öncesinde pijama giydirme ritüeli ile çocuğu şartlıyor mu, yoksa çocuk zaten pijamayla mı dolaşıyor evde? vs. vs. vs...

Az önce müptelası olduğu sütünü "içselleştirdikten" sonra Nehir, yatağına uzandı ve başladı bir arbede... Bir oraya , bir buraya, atıp duruyor küçük bedenini, arada kalkıp bana bakıyor orada mıyım?

Oradayım evet. Yatakta uzanmış nerdeyse ölü taklidi yapıyorum. Kalkıp gitmek istiyorum, ama daha dur eziyet bitmedi. Kafamda yazacaklarım beliriyor, daha doğrusu koşullardan ilham almış bir beynin iç monologları, sabırsızım, kalkayım da yazayım. Yooook. Koşturmacalı bir günün arkasından yatağa uzanmışsın ve şu anki asli görevin yatmak, daha ne istiyorsun diyorum kendime.. Ama hiç bir şey, dinlenmek bile, mecburi olduğunda zevk vermiyor....

Nehir’in kıpırtıları bitmekte olan bir müzik gibi azalmaya başlıyor.. HAH tamam uyur artık diyorum. Derken bizimki miyavlamaya başlıyor. Ardı arkasaına miyav miyav miyav
miyauuuv, miyav , miyav...

Acaba diyorum, acaba, Mırnık benden daha mı çok konuşuyor bununla, konuşmaktan önce miyavlamayı söktü haspam.

Ama her şeye rağmen o narin sesi miyavlarken dinlemek, o anda orada olmak bir ayrıcalık...Biraz daha bekleyip kafasındaki kedilerin dağılmasını ya da uykuya dalmasını, bir hırsız gibi odadan çıkıyorum....Kolyemde birbirine çarpan iki uç olduğuna, üzerimde bacaklar birbirine sürtünce ses çıkaran yegane giysi kot olduğuna hayıflana hayıflana...


Şimdi söyleyin bakalım: Sizinki nasıl uyuyor?