6.8.12

Sombrero Yaşı.....


2. Yeni miydi?
Hani Orhan Veli, Melih Cevdet falan filanın (filan filan diye anılmak bir gün hepimizin kaderi olacak) hayatımıza kattıkları, “Ben merkezli” anlatımları özetleyen akım…

İşte o pek tatlı bir şeydir. İşte bu söylem ( e ) tarzı, uzuuuuun bir süre, henüz sıradan vatandaşın tekeline girmeden evvel, sıradan vatandaşın iç sesi olmak görevini üstlenmiş ve (edebiyat sayesinde) hiç yaşlanmayan ve ölmeyen adamların zaman denen kaygan zemin üzerine çaktıkları bir çivi olmuş. Ama ne çivi!

İşte tam da o dönem, tez yazar gibi (ne soğuktur tez dili! Tüm araştırmayı sen yaparsın ama tez yazarken “yaptık, ettik” diye anlatırsın, külliyen yalan. Tüm be tüm yalnızdın oysa…) yazılmış romanlar, denemeler, hikayeler, işte bu adamlar sayesinde tüm inandırıcılıklarını yitirmişler, bir nevi çöpe gitmişler.

İnsanlar “ben” i anlatan şiirlerde “ben”i bulmayı çok sevmişler. Yazamadıkları, dile dökemedikleri hatta ve hatta “cümleleştirebilemedikleri” duygularını kendi adlarına somutlaştıran insanları sevmişler, bir nevi affedilebilir bir yanılsama sonucu, bu cümleleri kendilerinin kurduklarını düşünmüşler.

Böylece aslında ne kadar da naif, ne kadar da kurulası cümleleri,
(“Beni bu güzel havalar mahvetti!” gibi mesela) kurana hayran olmuşlar. Çünkü bilmişler ki öyle güzel havalar onları da mahvedebilir bir gün, ve belki de mahvetti bile…

İnsan hamuru bu, neticede ekmek hamurunda da un su tuz maya yok mu, öyle bir şey işte. Üç aşağı beş yukarı herkes aynı soyun boku. Cık cık cıkkkk…. Sevmem ben böyle avam konuşmaları… Ama neticede ben de bir insanım ve sortımda taşıdığım kelime dağarcığımın içinde hepinizin bildiği o malum kelimeleri de taşımaktayım.

Süper ego dedikleri de bir yere kadar.

Her neyse…
Sonra bir gün birincil tekilden (ki o aralar bloglar, mloglar cikleyen -bakınız twitter- ciklemeyen siteler derken birincil tekilin b(l)okunu çıkarmış insan kitlesinin arasından [ki kendimle çelişiyor olabilirim, ama dünyayı algılamanın yolu elbette kendinizden geçer, bakınız benim tüm saçma sapan bloglarım] bulantı ilacı alacak kıvama gelecek kadar bombardımana tutulmuşken) vazgeçmiş bir şair bulursunuz. Şairi bulma yolunda geriye dönüp baktığınızda siyasi görüşünüze ters dönemeçlerin internet sayfaları, acı dolu tecrübelerden geçmiş yakınlar durduğunu görürsünüz.

Bundan sonra söyleyeceğim şeyler bir dizi tadında veya klasik giriş gelişme sonuç babında heyecan verici şeyler değil. Hatta böyle olmasını istemiyorum bile. Belki de kendim dahil herkesi hayal kırıklığına uğratmak istiyor bile olabilirim. Hatta sırf bunun için sol omzumda oturan demektedir ki yazıyı böyle bitir. Ama yok bitiremeyeceğim. Çünkü 100 yıldır yazı yazmıyorum ben.

Konuşup duracağım işte sürekli. Hani Murathan Mungan’ın Kırk Oda kitabındaki yüzyıl uyuyan prensesin uyandırıldığında bir türlü susturulamaması gibi.
İşin kötüsü nizam düzen artık umrumda da değil.
Neydi, serbest bilinç akışı tekniği miydi?
Ahanda işte ondan.

Bilseniz uzun süredir susarak sizi ne kadar çok laf salatasından kurtardım. İşte beynimin her gün bana yaptığı da bu. Hiç susmak bilmiyor, devamlı konuşuyor. Hem de vır vır vır.

Kendime dışarıdan baktığımda, oysa, son derece akl-ı selim, oldukça munis bir kadın görmekteyim.  Belki de ruhum başklarına davrandığı kadar bana da iyi davransa hiç sorun kalmayacak. Ancak “nazımı beni en çok seven çeker!” kıvamında kıvranmalara özne olmuş yaşayıp gitmekteyim.

Kızım dinlediğim müziklere bakıp soruyor: “80’li yıllarda mı doğdun sen?”
Hayır, daha da ötesi, 70’ler.
Algılayabildiğini bile sanmıyorum.

Bir çıtır çerez (ki sonra çok değil 3-5 seneye beni çiğ çiğ yiyecek, bilemediğim teknolojilerden, çözemediğim sokak argolarından dolayı hatır kütür harcayacak, elinin tersi ile itecek bir taze) tarafından şimdiden bir dinozor olarak algılanmaktayım.

Ergenliğe girmemiş bir evlat olarak şu an bizi çok seviyor olmasından mütevellit, “Hayır sen 42 yaşında değilsin, 40 yaşındasın” diyerek ölümlülüğümüze isyan etmekte. Henüz tabi. Son iki yıldur onun gözünde 40’ı bir türlü aşamam bundan. Yani yaşlandıkça ölebilir olma ihtimalim olmasına katlanamamasından. Ancak ben yaşlıyım… Ian’ın dediği gibi “Too old to rock-n roll too young to die” kadar yaşlıyım. Yaşlı olduğumu hayatımın hiçbir döneminde sevemediğim rakamlar (saatlerden de nefret ederim zaten. Kolumda saat göreniniz oldu mu hiç) sayesinde fark etmiyorum işin kötüsü. Yaşlandığımı b ana hissettiren şeye bir isim vermem gerekirse ona “sombrero etkisi” derdim.

Hani Meksikalıların güneş altında uyuklamak için kafalarına geçirdiği şu devasa şapka.

(Meksika’ya) Hiç gitmedim ama filmler sağolsun, hiçbirşey yapmadan, üretmeden uyuklamak, zaman geçiyormuş geçmiyormuş, ürettiklerimle bu dünyaya en azından osuruktan teyyare bir çivi çakacakmışım çakmayacakmışım umursamamak, bir kedi naifliğinde sadece varolmaktır benim için sombrero….

Belki de vazgeçiş.

Ne yaparsan yap boşuna! fikri…
Yaşasın sombrero…

Ve sonra “Bulantı”yı hatırladım.

Henüz 20’lerde okumaya çalışmıştım.
Tek hatırladığım neye baksa bulanan bir adam. Ve bir de kitabı fırlatıp attığım.

Sanıyorum kardeleni yaz ortasında çıkarmaya çalışmanın alemi yok.

Vakti gelmiş. Kışa girmişim ben… Kardelenler açıyor beynimde. Harıl harıl Bulantı’yı ararken buluyorum kendimi, orada burada şurada ve işte bedava pdf’lerde.
Oysa çatıya çıkıp karıştırsam kitaplarımın arasında bir yerde duruyor Bulantı….
Ama üşeniyorum.
Sombrero’mun altına sığınıp uyuklamak istiyorum.

Çünkü güneş ruhumu yakıyor… Hem de çok yakıyor….

Not1: Bu süper bir intihar mektubu olurdu ama haha! sizi hayal kırıklığına uğratacağım,

Not 2: Yine olamadım, yine o bahsettiğim şair gibi olamadım. Hep kendinden bahset vıdı vıdı vıdı. vıcık vıcık vıcık.....