12.12.11

Sürekli kanat çırpmak!


Kuşları uçarken değil süzülürken seyretmeyi severim, ve bisikletlileri pedal çevirirken değil de “rölantide” giderken. Sonra arabalar vardır, ya da şoförler mi demeli, yokuşta boşa alırlar, gram benzin harcamadan giderler. Pek tekin bir iş yapmadıkları aşikâr ancak keyif üstü kaymak halinde hani. İşte tüm bunlar güzel şeylerdir. Zaman zaman minimum enerjiyle varolanı devam ettirmek gerekir. Çünkü ruh da kanat çırpmaktan yorulabilir. Bırak biraz süzüleyim diyebilir. Böyle zamanlarda ruhumu kucağıma alırım, bir köşeye çekilir ve ona şarkılar mırıldanırım. Ben insan olduğumu böyle anlarım…