Kuşları uçarken değil süzülürken seyretmeyi severim, ve bisikletlileri
pedal çevirirken değil de “rölantide” giderken. Sonra arabalar vardır, ya da şoförler
mi demeli, yokuşta boşa alırlar, gram benzin harcamadan giderler. Pek tekin bir
iş yapmadıkları aşikâr ancak keyif üstü kaymak halinde hani. İşte tüm bunlar
güzel şeylerdir. Zaman zaman minimum enerjiyle varolanı devam ettirmek gerekir.
Çünkü ruh da kanat çırpmaktan yorulabilir. Bırak biraz süzüleyim diyebilir.
Böyle zamanlarda ruhumu kucağıma alırım, bir köşeye çekilir ve ona şarkılar
mırıldanırım. Ben insan olduğumu böyle anlarım…