"Doğum kontrolü için en etkili yol çocuklarımla bir gün geçirmektir," demiş Jill Bensley…

Bu lafın altına imza atıyorum... Ha Jill, ha Binnur ne fark eder, kavram bir: hiç durmadan muzurluk peşinde koşan çocuk veya çocukların “annesi olmak”…

Açıkçası sağda solda anneliği otobanda yağ gibi kayan gıcır bir araba misali tanımlayan insanlara rastladıkça bir fena oluyorum…Durup düşünüyorum,

“Acaba benim evlat olması gerektiği gibi de ben mi olmam gerektiği gibi değilim?”

Öyle ya ne demişti kuaför:

“Rahatına düşkünsen ne diye evlendin?”

Hayatta en korktuğum şeylerden birisi de büyük konuşmaktır, çünkü Allah başıma verir ürpertisini yaşarım koca koca laflar ederken.. Ancak İzmir’e son gidişimde annemin beni ilk kez götürdüğü bu usta’nın evlatlarından birini ablasının yanına Amerika’ya temelli verdiğini öğrendiğimde şok oldum…Büyük konuşmuyorum, insanları hangi koşullar neler yapmaya sürükler veya sürüklemiş bilemeyiz…
Ancak bildiğim bir şey var ki, ben onu bu yüzden eleştirmedim….

Ancak o, daha sık yolculuğa çıkmama nedenimin Nehir’in yolda zapt edilemez olması yorumuma işte az önceki unutulmaz cevabı verdi:
“Rahatına düşkünsen ne diye evlendin?”

Ulen ne dedim ben şimdi… Sana mı düşmüş bu yorumu yapmak… Üstelik evlenmek demek kölelik mi demek? Ben evliliği daha hoş algılamak istiyorum, böylece evlatlarıma da böyle anlatabileyim bu kurumu (bu arada ben “evlatlarımı” mı dedim- geçiniz, inanmayınız)

Kuaför meselesini geçelim.

“Otobanda yağ gibi kayan” annelik kavramına dönelim…

Benim için öyle görünüyor ki otoban yok, yağ gibi kayamaz bu durumda araba, ayrıca kendimi hiçte öyle gıcır gıcır hissetmiyorum.
Olmuşum 36…

Neden hep annem ile babamın zamanında dediklerini benim de zamanım gelince anlıyorum?
Bir zamanlar, derlerdi ki:
“Çocuk mocuk sabır işi.. Bir yaştan sonra bebek ile uğraşmak çok zor…”

Acaba diyorum mesele bu mu?

Minik bir bebek için çok mu kartım? Babamın biz ağabeyimle yemek masasında kıkır kıkır ona buna güldüğümüzde ve türlü çabalarla evin ürettiği toplam ses desibelini zorladığımızda bize dediği gibi:
“Yeter kafam kaldırmıyor!”

Acaba derdim kafamın kaldırmaması mı?

Sonra kendimi sanık sandalyesinden kaldırmayı deniyorum… Hem sanık hem savcı sensen eğer tüm kıvırtma yollarını kapatacak kadar bilgiye sahipsindir…

Bu sandalyeden kalktığım iyi oldu… BU savcı beni sıkmıştı. Şu günlerde her şeyin sıktığı gibi…

Sonra düşünüyorum…

Parklarda başka başka çocuklar da görüyorum ben, ve genelde çoğu benim kızımla yaşıt….

Hiçbiri anasını benim gibi maymun etmiyor çevresinde… Onlar yavaş yavaş yürüyorlar. Onlar yavaş yavaş oturuyorlar. Onlar anneleri onları roket hızıyla sallanan çocuklarının salıncaklarının erişim alanından çektiğinde itiraz etmiyorlar. Onlar analarına huzur veriyorlar. Onların anaları sanki durağanlıktan sıkılmış, onların anaları genelde benden kilolu, onların anaları daha sabırlı, onların anaları bana hafiften acıyarak bakıyorlar….

Çünkü ben yukarıya yerleştirildiğini varsaydığım bir kameranın kayıtlarını hızlı çekimde seyredermişim gibi baktığımda kendimi deli gibi oradan oraya koştururken görüyorum.. VE onların bana neden acıdığını anlıyorum….

Toplamda 7 yılımı 4-16 yaş arası miniklere verdim… Derdim ki hep: 10 kızdan biri yaramazdır. 10 erkekten biri usludur….

Al sana o 10 kızdan biri….

Debelen bakalım….

Tabi avuntular da var hayatta….
Parkta yıpranan tek anne ben değilimişim…Şu başta alnından öpmüş kadar olduğum kadın var ya, ne demiş biliyor musunuz?

“Bir eğlence parkında (hani şu Disneyland türü) eğlenmeyen bir kişi varsa o da annedir…”

Yehuuu yalnız değilim…
Eğlenmeyin arkadaşlar, dayanamıyorum. Suçlu hissediyorum kendimi, yalnız hissetmek istemiyorum :)


Not:Yine de kızımın o anlarda yüzünde açan güllere öpücükler konduruyorum :)