Hala Emziriyor musun Sen?


Belki de henüz cinsiyeti belli bile değilken doğacak çocuğuma ona ömür boyu yararlanacağı bir hediye sunmaya karar verdim.

Bu hediye benim sütümdü.

Biraz uzun soluklu bir seçimdi benimkisi. Her şey yolunda giderse 12 Kasım 2004’den 12 Kasım 2006’ya, ilk günlerde günde 10-15, ilerleyen zamanlarda 5-10, daha da ileri zamanlarda ise 4-5 kere olmak kaydıyla 2 x 365 günden bahsediyorum….

(Annemi hafızası şaşırtmıyorsa) ancak 7 ay emzirilmiş bir insan olarak bu kararımda aileden görmüşlük veya doldurulmuşluk olduğu söylenemez. Kızım “geleceğe yatırım” sütünü bu kadar uzun zaman içebilmesini internet üzerinden ulaştığım onlarca araştırmaya borçlu.

Okuduklarımdan aklımda kalanlar “azaltanlar ve arttıranlar” olarak özetlenebilir. Ama sütü arttıran azaltan şeyler değil bahsettiğim, bebeğin şimdi ve sonra, hatta muhtemelen kendisi de bir anne belki de anneanne olduğu zamanlardaki sağlığını ve yaşam kalitesini arttıranlar ve sağlığına dönük riskleri azaltanlar….

Azalan (riskler) hanesinde

kanser, kimi alerjiler, gelecekte obeziteye yatkın olma ihtimali,

artan hanesinde ise bağışıklık sistemi (gücü) ve IQ seviyesi

aklımda kalanlar….

Liste çok uzun, hem de çok çok uzun. İlgilenenlere gebelik.org’daki şu yazıyı öneririm.

Emzirmenin tarihsel geçmişine gelince, başlangıcının türümüzün başlangıcı ile bir olduğunu düşünmek sanırım yanlış olmaz. Ancak daha sonra ana hatları ile soylular ve sıradan halk olmak üzere sınıf denen bir kavram girmiş insanoğlunun hayatına ve mertlik bozulmuş…

Mısırlılar ve Romalılar medeniyet üzerine ünlerine yakışmayacak bir “hamle” ile emzirmeyi asillik ötesi bir durum olarak görmüşler, “sütanne” diye bir kavram icat etmişler. O günden sonra, büyük ihtimalle “parasınlan değel mi kardeşim, para benim, dünya benim!” görgüsüzlüğünün eseri olarak sütü bile para bastırıp başka analardan temin etmek refah göstergesi olmuş, nice bebekler süt kokan ana kucağı ve sıcağından ve güçlü bir bağışıklık sisteminden yoksun büyüyüp, ya da büyüyemeyip gitmişler.

Gelmiş sanayi devrimi çatmış. Kadının iş gücüne de ihtiyaç duyulmaya başlanır olmuş. Reklamlar, gazeteler ve fısıltıcılar ek mama da ek mama demeye başlamışlar (dahilinde inek- keçi koyun sütü ve tazecik midelerin sindirmekte zorlandığı bir sürü şey).
Ortada henüz iş kanunu diye bir şey yokken veya var da üniversitelere Sosyal Politika dersi olarak konulacak niteliğe gelmeden, belli ki çalışan kadınların bebeklerine ayıracak pek bir zamanları yokmuş ki sütlerini emzire emzire bitimsizleştirsinler ve hazır mamaya yüz vermez olsunlar….

Bu konu, yani bitimsizleştirmek, göz ardı edilmemesi gereken bir mucizedir. Ne kadar emzirirseniz o kadar süt gelir. Doğa emzirmek isteyen ana’yı üzmez. Sen yeter ki iste, der.

Tarihe dönelim.
Zenginliğin bir dezavantaj olabileceğini hiç düşünmüş müydünüz?
Düşünmediyseniz bir sonraki örnek ile düşüneceksiniz.

(yazıyı buradan ikiye ayırıyorum…Bir sonraki bölümü gerisini merak eden okusun diye….)


Resim NOt: Renoir, mother and child, 1886